Mardi gras

Brocach, nota bene een Irish pub, is maar half gevuld vanavond. Het is de thuisbasis van de afdeling Wisconsin van Change We Can Believe In, het campagnenetwerk van Barack Obama, maar hier valt op deze verkiezingsavond maar weinig te beleven. In het gezelschap van kalende dertigers met hippe brillen, overactieve gepensioneerde welzijnswerksters, en, natuurlijk, de enkele excuusneger, weet alleen een obligaat lauwwarm applausje op zijn tijd de sleur van een lange verkiezingsavond te doorbreken. Het is een beetje een PvdA-gebeuren: van dat publiek van cv-bewuste stropdasdragers die zichzelf graag in het openbaar horen praten maar niet weten wat een goed argument is, en die van harte de 'progressieve' partij kiezen omdat ze daarmee denken bij de tijd te kunnen blijven, onbewust van het feit dat het verstrijken van de tijd vaak veel meer inhoudt dan enkel progressie. Hier geen debat, geen pathos, geen bevlogen rhetoriek, geen Obama, en de aanwezigen lijken vooral bij elkaar gebracht door hun gedeelde afkeer van wannabe President Billary.


In Genna's, een blok verder, is de sfeer al beter. Hier wordt het bier per pitcher geserveerd, er is een ouderwetse jukebox met Sam Cooke, en de twee tv's (een met basketbal, de ander met CNN) wordt zelden een blik gegund. Terwijl dominee Huckabee onverwacht de conservatieve zuidelijke staten binnensleept en Obama en Billary de Oostkust bevechten, kijkt de clientèle nog iets dieper in het glas - totdat een plaatselijke schone hun aandacht opeist. Francina, met een iets te rode neus voor een vrouw, komt binnen met veel aplomb, geeft iedere aanwezige een parelketting - 'It's Mardi gras babies'-, laat haar opgeblazen boezem bewonderen en verdwijnt dan weer snel in de sneeuw. Er is gewaarschuwd voor een blizzard vanavond maar dat blijkt haar niet te deren, en dat voorbeeld vraagt om navolging.

Het sneeuwt inderdaad hard, en vlakbij is Paradise Lounge, de bar waarin Francina is verdwenen. Één stap binnen en je weet wat voor tent het is: alle typetjes van YMCA, behalve dan de Indiaan. Hier misschien wat engagement denk je, maar nee, een ander gezelschapsspel: karaoke! Een ieder blèrt mee met, natuurlijk, George Michael, terwijl een groezelig scherm boven de bar onopgemerkt de voorlopige resultaten laat zien van Californië: Billary wint.

Zo bezien blijkt Super Tuesday de gemoederen dus nauwelijks te kunnen beroeren. Het blijft een voorverkiezing waarbij enkel partijleden of diegenen die zich hebben opgegeven mogen stemmen - en wie zou zich in Nederland bekommeren om een landelijke ledenvergadering van het CDA? Een andere Super heeft bovendien al bijna alle aandacht opgeëist: op hetzelfde moment dat heel Holland voor de buis gekluisterd zat om de ontmaskering van een opgeschoten tiener gade te slaan was er ook in de VS een nieuw kijkcijferrecord, de best bekeken Super Bowl aller tijden! Nu is American Football een bizarre sport die niemand mogelijkerwijs echt leuk kan vinden, maar het voordeel ervan is dat er tussen alle scrimmages door altijd veel pauzes zijn. De Amerikaanse marketinggeest heeft daar iets op gevonden, en deze pauzes blijken het ideale moment voor het lanceren van de allernieuwste reclames. De kosten: 2,3 miljoen dollar per halve minuut, maar dan heb je ook wat. Een gehoor van bijna honderd miljoen Amerikanen, en een dagenlange discussie over welke reclame nu eigenlijk de beste was - een discussie, inderdaad, die wellicht meer beroering wekt dan de presidentiële voorverkiezingen. De onbetwiste winnaar van dit jaar is deze, en de kenners zullen snel begrijpen waarom. Beter nog is degene die als het schoolvoorbeeld is gaan gelden van de geslaagde Super Bowl reclame - Apple's introductie van de Mac in 1984, een kwart eeuw later nog steeds profetisch, en nog altijd geslaagde stof voor politieke campagnes, zo blijkt. Change We Can Believe In.