Fighting Bob redux

Een paar panden naast de lesbische-fetisj-en-groene-pruiken winkel 'Amsterdam' (waarom zijn het toch altijd dat soort zaken die zich met de naam mijner geboortestad tooien?), bevindt zich Laundry 101: een gigantische wasserette waar de van moeders zorgen verstoken studenten hun vieze onderbroeken wassen. Dezer dagen heeft het gebouw echter ook een andere, minder prozaïsche functie, want hier, tussen de gigantische wasmachines, bevindt zich het tijdelijke hoofdkwartier van de Obama campagne. Vandaag, op verkiezingsdag, is het er een drukte van belang, stickers, posters en broches van de Verlosser gaan van hand tot hand, een batterij hippe Apple notebooks draait op volle toeren, twijfelende kiezers wordt nog eens op het hart gedrukt toch vooral de goede keus te maken.

Madison blijkt, enkele uren later, door en door Obama-country. Sinds zo'n beetje het begin van de vorige eeuw staat het stadje bekend als een bolwerk van progressievelingen, en ooit probeerde de lokale held 'Fighting Bob' La Follette al eens met zijn links-populistische rhetoriek vanuit hier het Witte Huis te veroveren.
Dat was in 1924, en mislukte jammerlijk. Nu staan de zaken er voor Madison's eloquente lieveling beter voor. In heel Wisconsin wint Obama met dikke cijfers, maar het verschil in Madison is pas echt groot: bijna 70% tegen de schamele 30% van Clinton. Waar 'Fighting Bob' het onderspit dolf lijkt Obama zo langzamerhand op weg naar de Democratische kandidatuur - en, met een beetje mazzel, het presidentschap.

Ze had het nog geprobeerd. Gister, tussen de blizzards door, kwam Hillary op de valreep nog naar de stad om toch vooral te bezweren dat het niet om mooie woorden gaat, maar om daden. Het verschil was opmerkelijk: Obama sprak vorige week voor 20.000 krijsende pubers, zij voor een paar duizend bedaarde 40+ ers, en zowaar, na alle 'Yes We Can' overkill van de afgelopen dagen kon het geen kwaad weer eens te kunnen luisteren naar een duidelijk, genuanceerd verhaal met gewoon wat feiten en concrete plannen. En al heeft Hillary wat waarschijnlijk de naarste glimlach van dit halfrond genoemd moet worden, haar ideeën blijken een stuk beter onderbouwd dan die van de charismatische Obama.

Niettemin, rhetoriek wint het doorgaans van nuance, en ook in politiek verslaat het hart meestal het hoofd. Clinton snapt dat maar half, en haar speeches bestaan vooral uit cijferreeksen en jargon doorspekt met een enkele quasi-populistische kwinkslag. De Obama's snappen het beter, niet alleen de Verlosser zelf, maar ook zijn wederhelft. Michelle Obama blijkt de onvermoede ster van deze campagne. Ze spreekt kort voordat Hillary de stad aandoet en in alles is ze haar man's evenknie: grappig, eloquent, gracieus, en vooral fel, een onvervalst staaltje van een angry black woman, maar dan wel opgeleid in Princeton en Harvard. Girl Power waar Hillary niet van terug heeft - dat wordt nog wat in de Oval Office.