Sunday, January 27, 2008

Teddy

Wordt BHO, Barack Hussein Obama, de nieuwe JFK? Na Obama's overwinning bij de voorverkiezingen in South Carolina, en vooral na zijn wederom weergaloze overwinningsspeech daar, zijn er steeds meer stemmen die de vergelijking met Kennedy niet langer kunnen weerstaan. Net zoals Kennedy heeft Obama namelijk geen diepgravende ideeën, een nogal verknipt verleden en de nodige filmster-achtige allures. Wie weet is ook hij verslaafd aan slaappillen, pijnstillers, en kortstondige verhoudingen met blonde actrices (Scarlett Johansson heeft zich al aangeboden als gegadigde). Maar bovenal: Obama blijkt een minstens even begenadigd redenaar als zijn verre voorganger, en zijn nogal suffe maar daarom niet minder beklijvende boodschap, Yes We Can, weet menigeen in vervoering te brengen - zoals de in de VS verzeild geraakte Hollandse academicus Ivo Daalder (die zomaar eens Neerlands infiltrant in het Witte Huis kan worden als Obama wint).

En nu hebben ook de laatste telgen van de Kennedynastie zich achter Obama geschaard. Eerst was er JFK's dochter Caroline, die in Obama een nieuwe vaderfiguur blijkt te hebben gevonden, en kort daarna kwam zijn jongste broer Teddy, inmiddels de nestor van de Amerikaanse politiek, met de mededeling dat ook hij Obama steunt.

Nu wil het toeval dat Ted Kennedy de enige Amerikaanse politicus is met wie ik ooit een kamer gedeeld heb. Dat wil zeggen: toen Ted Kennedy in zijn jonge jaren eens Florence bezocht bracht hij daar de nacht door in het huis van de burgemeester van de stad, Piero Bargellini, die hem in gezelschap van een paar fascistoïde Italiaanse carabinieri de gevolgen van een grote overstroming van de Arno liet zien.

Veel later verhuurde Bargellini's ondankbare dochter haar vaders nederige gastenverblijf aan een zooitje ongeregeld, onder wie ikzelf. En zo heb ik maandenlang in alle hoeken en gaten van mijn kamer tevergeefs gespeurd naar een overblijfsel van Kennedy's bezoek: een haar, een verkleurd dollarbiljet, de kraag van een overhemd bevlekt met de rode lippenstift één zijner talloze maîtresses...

Of Ted Kennedy met zijn voorkeur voor Obama de goede keus heeft gemaakt moet nog maar blijken. Veel zal afhangen van Super Duper Tuesday volgende week, maar vooral ook van Obama's geheime wapen: Jon Favreau, gesjeesd student, 26 jaar, en degene die al Obama's speeches schrijft. En bovendien, Obama zal moeten slagen waar Teddy's twee oudere broers faalden, en dus niet, ik noem maar wat, in een open auto door Dallas gaan toeren. Maar dat vertelt Teddy hem wel.

Friday, January 25, 2008

Kucinich vs Cusumano

Kucinich kapt ermee. Wie? Dennis Kucinich, de meest vooruitstrevende kandidaat van de Democraten, gloedvol bepleiter van wapenbeperking en verzorgingsstaat, homohuwelijk, legalisering van softdrugs en een onmiddelijke terugtrekking uit Irak, en de meest rebelse tegenhanger van de regering Bush in het Huis van Afgevaardigden, heeft vandaag aan een gehoor van getrouwen in Cleveland, Ohio officieel bekend gemaakt dat hij de handdoek in de ring gooit.


Hij was de lieveling van queer America, van figuren als Gore Vidal, de onbetwiste grand old dandy van de Amerikaanse letteren, en van pornokoning Larry Flint, die de nodige obscure fondsen ter beschikking stelde om deze libertijnse pretendent aan de macht te brengen. Grote kans dat hij ook voor menig nuchtere Hollander de ideale president zou zijn: vul de stemwijzer op Kucinichs website maar in en bezie het resultaat (toegegeven, de vragen zijn precies op zijn agenda afgestemd.)

Niettemin, dit is Amerika, niet Nederland, en de op het oog zo redelijke Kucinich blijkt bij nader inzien niet al te snugger. Zo betoogde hij bij een recent presidentieel debat dat hij eens in bijzijn van Shirley MacLaine, erkend liefhebber van marsmannetjes, een heuse UFO had gesignaleerd. Zie hier zijn magere, half-ironisch bedoelde poging tot uitleg die pijnlijk duidelijk maakt dat Kucinich niet bestand is tegen de eloquente sound bites van zijn tegenstrevers.

Terwijl Kucinich ze zag vliegen en er het bijltje maar bij neer gooide is er in een ander raar land, Italië, weer eens een kabinet gevallen, het 61ste in 63 jaar. Premier Prodi heeft het deze keer ruim anderhalf jaar volgehouden en daarmee dus mooi het gemiddelde overtroffen. Zijn gang naar de slachtbank voldeed echter geheel aan de al decennia beproefde standaard: een opstandige (en volslagen gecorrumpeerde) minister van een kleine splinterpartij, Clemente Mastella, volgens vriend en vijand 's lands meest verachtelijke sujet, had er genoeg van en besloot Prodi's broze coalitie niet langer te steunen. In de senaat werd vervolgens gestemd, een van Mastella's partijleden, Nuccio Cusumano, bleek plotseling toch voor Prodi te zijn, waarna een ander partijlid, il onorevole senatore Tommaso Barbato, zich in razernij op zijn partijgenoot stortte. De kleurrijke termen die hij daarbij bezigde zijn niet voor vertaling vatbaar (voor de goede verstaanders: hij roept meermalen ' frocio', 'pezzo di merda' en het onnavolgbare 'checca squalida'), maar de beelden zeggen genoeg.


Na deze woordenvloed ging de belaagde senator van schrik van zijn stokje, en met hem viel het Italiaanse kabinet. Kucinich vs Cusumano: misschien is Geert Wilders zo gek nog niet?

Saturday, January 19, 2008

Stay warm!

Wat doe je als de temperatuur daalt tot -12 Fahrenheit? Een goed begin is om eerst eens te kijken hoe koud dat nou werkelijk is in vertrouwde graden Celsius, alvorens je nietsvermoedende neus buiten de deur te steken. De plaatselijke betweter biedt uitkomst: haal er 32 vanaf, vermenigvuldig dat dan met 5/9, en ziedaar, -24! Koud, kortom, erg koud. Wimpers vriezen vast, baardharen veranderen in kleine ijspegels, en een wollen burqa van mutsen, sjaals, truien en long underwear is het laatste redmiddel om ongeschonden over straat te gaan. Daar wagen zich enkel dampende SUV's en ronkende sneeuwmachine's, en de enkele naar buiten verstoten en verstoken roker. 'Welcome to the Mid-West', zegt zijn grijns.

Madison, hoofdstad van cheese country Wisconsin, bevindt zich op een smalle strook land tussen twee meren die bij -12 F een onmetelijke vlakte vormen van metersdik ijs. De stad is klein, binnen een paar stappen ben je aan de oever van die vlakte, en na nog een paar stappen sta je midden op het bevroren water. Dit is het territorium van winterse lieden: als Michelin-mannetjes ingepakte vissers die kleumend hengelen in een vers gedolven wak, en bleke surf dudes die met boards en kites over de met sneeuw bedekte ijsmassa sjezen. Maar verder is dit winter wonderland een oase van stilte, waar iedere pretentie tot Amerikaanse luidruchtigheid direkt gesmoord wordt in de ijle lucht en de knisperende sneeuw.


Hoe Amerikaans is Amerika eigenlijk? Ver van New York en nog verder van San Francisco lijkt het antwoord in eerste instantie simpel: erg Amerikaans. Het voorgeschotelde eten bestaat enkel uit een allegaartje van geur- en smaakstoffen, de koffie wordt geschonken per liter, en obligate small talk kan voor je het weet overgaan in diepgravende conversatie, en vice versa. Geliefkoosde grenzen tussen hoge en lage cultuur vervagen: goedlachse Nathan, een van de plaatselijke bleke surf dudes wiens voorouders ooit hun plaghut in Drenthe verwisselden voor een prefab in de Nieuwe Wereld, begint te praten over zijn scriptie over Nietzsche en Kierkegaard, gaat dan plotseling vol overtuiging over tot een bizar spelletje truth or dare (ik dacht altijd dat alleen kleuters dat spelen), om daarna ongegeneerd te betogen dat Amerika de nodige spiritualiteit mist, 'all this consumerism, you know, has made us, like, lose the connection, you know, with the earth, you know'.

Nathan is ook instigator van het lokale comité 'Madison Students Against War', en vol trots vertelt hij over die ene keer dat Halliburton, het door alumnus Dick Cheney's portemonnee geliefkoosde olieconcern, tevergeefs studenten kwam recruteren op de campus. Via een sit-in wisten Nathan en zijn vredelievende kameraden het verachte grootkapitaal buiten de deur te houden. Meer indruk maakt de eenzame demonstrant die in de vrieskou een gigantisch maar wankel peace symbool tegen omvallen probeert te beletten, en tegelijkertijd iedere passant een folder met 'Bring Our Troops Home Now' in de handen stopt. Maar hij is niet de enige die demonstreert: verderop vraagt een andere lobbygroep om de aandacht van zondige voorbijgangers, de 'Wisconsin Women Against Abortion'.

Is dit stadje, ingeklemd tussen twee ijzige vlaktes, Amerika in het klein? Of beletten Europese cliché's, gekleurd door teveel afleveringen van Happy Days en The Sopranos, bij voorbaat ieder objectief, van zowel superioriteitsgevoel als minderwaardigheidscomplex gespeend oordeel over wat Amerika is of zou moeten zijn? Hoe het ook zij, symbolen te over. Hier, in het ijzige water van Madison's Lake Monona, crashte ooit het vleigtuig van Otis Redding en zijn band. Amerika's meest gemiste popster verzoop hier. Jaren later verzoop hier ook het Vrijheidsbeeld, met het bevroren water tot over de lippen.

De bewoners van MadCity hebben een aardige afscheidsgroet die wapent tegen een dergelijk lot. Hier geen 'fijne dag!' of, nog erger, 'prettig weekend!' als je een winkel verlaat, maar een groet die zowel bemoedigt als waarschuwt en de bittere noodzaak bij -12F treffend samenvat: 'Stay warm!'