Zelfvoldane academici hebben er doorgaans een handje van om de stilletjes geliefkoosde uitwassen van de populaire cultuur in het openbaar te verguizen. Tot het moment dat de New York Review of Books, het statige lijfblad van East Coast liberals, ergens een stuk aan wijdt. Want dan weet je: nu is het verwerpelijke officiëel salonfähig verklaard, en heeft het de rite de passage van lage naar hoge cultuur volbracht (zo schrijven ze daar bij de NY Review, met veel rare buitenlandse termen in één zin). Afgelopen zomer overkwam het bijvoorbeeld The Sopranos, dat zich na zes lange jaren plotseling kon verheugen in een doorwrochte analyse uit de onmiskenbare koker van de literatuurwetenschap, waarna iedere zelfverklaarde intellectueel dus eindelijk zonder schroom voor de buis kon kruipen.
En nu is het de beurt aan de geneugten van het internet. De NY Review gunde enkele weken geleden al de coverstory aan het fenomeen van, jawel, de weblog, waarmee al 's werelds 15 miljoen actieve maar ongelezen bloggers in één klap werden toegelaten tot de literaire canon. En deze week blijkt ook het langverachte Wikipedia de goedkeuring van de boekenwurmen te kunnen verdragen: een gerespecteerd literator begaf zich achter de surrealistiche schermen van de online encyclopedie en schreef een prachtig verslag van zijn verslavende ervaringen. Niemand die zich dus nog over zijn reputatie hoeft te bekommeren als ie weer eens een hele middag van onbenullig wikipedia-artikel naar onbenullig wikipedia-artikel surft, zonder zich te herinneren naar wat ook al weer op zoek te zijn. En geen promovendus die zich nog langer zal schamen als al zijn kennis te herleiden blijkt tot het luchtledige territorium van wiki-feitjes. Want nu is het officiëel: Wikipedia mag!
En de NY Review? Dit zegt Wikipedia: 'Because of its purported insularity, the Review has sometimes been called "The New York Review of Each Other's Books"'. Een mooi medium, nietwaar?
skip to main |
skip to sidebar
No comments:
Post a Comment